Zespół Cornelii de Lange (zespół Brachmanna i de Lange, zespół karłowatości amsterdamskiej de Lange, typus degenerativus amstelodamensis, ang. Cornelia de Lange Syndrome, CdLS) – grupa zespołów wad wrodzonych uwarunkowanych genetycznie, o możliwym różnym typie dziedziczenia (autosomalne dominujące, autosomalne recesywne, sprzężone z płcią, mutacje de novo), których wspólną cechą jest współistnienie następujących objawów:
- niepełnosprawność intelektualna
- opóźnienie wzrastania i w wyniku tego niski wzrost (jako dorośli osiągają wzrost rzędu 120–150 cm)
- krótkogłowie
niskie osadzenie uszu
szyja z podłużnym fałdem skórnym przechodząca na klatkę piersiową
- zrośnięte brwi (synophrys), które są bardzo wyraźne, jakby narysowane ołówkiem, zwykle z długimi rzęsami
długa warga górna,
- kąciki ust skierowane są ku przodowi, podobnie jak nozdrza,
- podbródek jest mały
- wady kończyn – płaskie, małe dłonie i stopy, czasami występuje brak palców
- częste wady serca
- refluks żołądkowo-przełykowy
- głuchota.
Nazwa pochodzi od nazwiska Cornelii de Lange, która w 1933 roku w Amsterdamie opisała po raz pierwszy ten zespół chorobowy.